Zie ook: www.johandeboose.eu

maandag 27 oktober 2014

voorpublicatie Het Vloekhout, romantrilogie, deel 3


Terugblik op 2014 vanuit de toekomst.
  In die dagen – zei L. – danste de hele wereld als een ei in kokend water. Wat een tijd, wat een vreselijke tijd, hij vond het spannend, hij was in zijn element. Oude ideologieën en machtsverhoudingen stonden voor het eerst sinds lang op losse schroeven. Overheden trokken rookgordijnen op om hun gedrag te camoufleren. Er brak een vermoeiend aantal oorlogen uit tussen onduidelijke vijanden, die hun wortels hadden in vorige oorlogen en foute allianties. De Derde en Vierde Wereldoorlog waren allang uitgebroken en beslecht, het maakte niet zoveel meer uit de hoeveelste, oorlog was asymmetrisch en hybride geworden, een vorm van autoritair gestuurd roversgedrag, en dat werd beschouwd als normaal, althans door velen.
  In Rusland verscheen een verhaal dat heette ‘Zonder hemel’, gesitueerd in de nasleep van de Vijfde Wereldoorlog, en hierin stond te lezen: ‘In de primitieve oorlogen van de negentiende en de twintigste eeuw was het gebruikelijk dat slechts twee partijen de strijd aangingen. Nu is het allen tegen allen.’ Auteur hiervan was Natan Dubrovitski, pseudoniem van president Poetins spindoctor, de oligarch Vladislav Soerkov, een briljante, overcorrupte man, bijgenaamd de Grijze Kardinaal. De analyse van deze supercrimineel vatte de tijdsgeest nogal goed samen, hetgeen betekende dat supercriminelen het voor het zeggen hadden
  Er was nog meer in dat merkwaardige jaar. De wereld was langzaam maar zeker een wonderlijk, postmodern theater geworden, waar men experimenteerde met oude en nieuwe politieke modellen. Alles wat min of meer was bereikt, werd in vraag gesteld en bleek ineens verkeerd. Daar kwamen ideologische sloophamers aan te pas. Vroegere scheldwoorden werden gerehabiliteerd en mooie idealen werden naïeve hersenschimmen. Extreme politieke groeperingen van links en rechts reikten elkaar de hand in de strijd tegen nieuwe, gemeenschappelijke vijanden, zoals het moslimterrorisme, en dat laatste nam de vorm aan van rijke piraterij, waarbij zich stilzwijgend de antikapitalisten (die op hun manier klaar waren met het Westen) voegden.
  In de beschaafde delen van de wereld (steeds zeldzamer) werd een strijd gevoerd tegen wat het communisme van de eenentwintigste eeuw werd genoemd: het antiracisme. Het recht op vrije meningsuiting en het recht op discrimatie werden van plaats verwisseld en iedere controle door de overheid op de handel en wandel van de burger werd beschouwd als een bedreiging van de elementaire vrijheid, ook als die burger zijn vrijheid aanwendde om iets of iemand al dan niet extreem te discrimineren. Met andere woorden, het verbod op discriminatie was een zuivere vorm van discriminatie geworden.
  Inmiddels weten we waartoe dat heeft geleid, daarom breng ik het even in herinnering.
  De financiële wereld was één tikkende tijdbom geworden, beurzen speelden dagelijks paniekvoetbal, of Russische roulette, iedereen wist dat het slecht zou aflopen, maar niemand wist wanneer, zelfs de grootste experts trokken hun wenkbrauwen op, want ze wisten het werkelijk niet, en intussen werd er op gigantische schaal geroofd en geplunderd, maar iedereen was trots op zijn schone handen. 
Wie uit heldhaftige goedertierenheid de waarheid boven tafel bracht (door grote, bewuste computerlekken in overheidsbestanden), werd gelijk beticht als een groter crimineel dan de criminelen die verantwoordelijk waren voor de grootste witteboordencriminaliteit ter wereld. 
© Johan de Boose 

dinsdag 21 oktober 2014

Over het derde deel van mijn romantrilogie 'Het Vloekhout'


Ik probeer in deze roman via een krankzinnige plot iets zinvols te zeggen over en grip tre krijgen op de onoverzichtelijkheid en de ideologische versnippering van deze tijd. Dat is per definitie onmogelijk, maar het is het belangrijkste waartoe ik me op dit moment als intellectueel en als kunstenaar geroepen voel. Waanzin, barokke metaforiek en een montagne-russe-achtige fantasie zijn mijn tools. Helderheid en afgrondelijke inzichten zijn mijn doel. Maar het landschap is mistig. Ik draai mezelf een rad voor de ogen. Dat is niet noodzakelijk erg. Geloof in het resultaat is het belangrijkste. Het is het enige wat ik kan doen om zelf niet gek te worden.  

zaterdag 4 oktober 2014

Tijdens het schrijven van deel 3 van 'Het vloekhout'.

Ongeveer alle hindernissen die je kunt verzinnen, ben ik tegengekomen.
Kun je een historische roman schrijven over het heden?
Kun je met een toekomstig perspectief naar het nog niet voorbije heden kijken?
Kun je vanuit postuum standpunt schrijven?
Ik denk wel dat het kan. Een film als 'Mister Nobody' van Jaco van Dormael bewijst het.
Maar ik heb het opgegeven.
De val heet: science fiction. De redding: Vonnegut (die zijn personages door de tijd laat lopen alsof ze door een landschap lopen).
Maar dat heb ik opgegeven.
Op een dag gooi je 222 pagina's in de prullenbak.
Ik heb tot nu toe meer geschrapt dan geschreven.
Er moet een relatie zijn tussen actuele feiten en het verhaal, dat streeft naar universaliteit.
Streven de feiten eveneens naar universaliteit?
Nee, de waarheid is, dat beide vluchtig zijn.
Over vluchtige feiten schrijven doe je weliswaar op een net iets minder vluchtige manier.
Zo niet doe je aan journalistiek.
Niks mis mee, maar literair gezien waardeloos.
Als je de feiten aftrekt van het geschreven werk, hou je het literaire over.
Dat is de kunst. Althans, zo zou het moeten. 
En dan de inhoud.
Het derde deel van de trilogie gaat over de toenemende, ideologische, onomkeerbare chaos van de naoorlogse, westerse wereld, die volgens velen op zijn einde afstevent, en dus over het failliet van de overzichtelijkheid. Dat is abstract uitgedrukt. Concreter kan ik het niet. 
Wie liggen er op tafel als compagnons? 
Kiril Medvedev, Milan Kundera, Martin Amis, Ilf & Petrov, Kurt Vonnegut.
Van deze laatste dit citaat:

I believe that reading and writing are the most nourishing forms of meditation anyone has so far found. By reading the writings of the most interesting minds in history, we meditate with our own minds and theirs as well. This to me is a miracle.
  

Blogarchief

Over mij

Mijn foto
Belgium
auteur van fictie, non-fictie, poëzie en toneel. Recentste publicaties: -De historische roman BLOEDGETUIGEN (de Bezige Bij), inmiddels aan een 3de druk toe, genomineerd voor de Gouden Boekenuil en bekroond met de Cutting Edge Award en de Halewijnprijs. -Gaius (1ste deel van trilogie Het Vloekhout) (De Bezige Bij) -Jevgeni (2de deel van trilogie Het Vloekhout) (De Bezige Bij) -Oktober (liefdesroman ten tijde van de Russische Revolutie) (Lannoo) -Het vloekhout, roman (De Bezige Bij) -Dondersteen (De Bezige Bij) -MOMENTEEL bezig aan "Joegoslavië, een geschiedenis" (publicatie in 2025 bij De Bezige Bij)