Bericht vanaf de Atlantische Oceaan

Ik kan alleen aarden in een grensgebied. Er moet altijd een grens in de buurt zijn. Dat heeft natuurlijk te maken met mijn Belgische afkomst. Grenzen stoten me af, maar ze moeten altijd vlakbij zijn. Ze bepalen mijn chaotische identiteit, dat wil zeggen ze weigeren me mijn identiteit te beperken tot wat dan ook, ze zijn het tegendeel van begrenzing. Grenzen vragen om hun eigen opheffing, ze dienen om geschonden te worden. Alle problemen die met grenzen samenhangen, moeten worden beschouwd als iets existentieels: de mens leeft zijn hele (korte) leven in een grensgebied (tussen niets en niets): een kier van licht tussen twee eeuwigheden van duisternis, zoals Nabokov schrijft op de eerste pagina van zijn autobiografie Geheugen, spreek! Grenzen voeden evenzeer passie als relativering.

Bericht uit Manhattan, New York

Europe:
Nostalgia, the historical downtown is really historical.
Today I was the only black man on the bus.
Could we please have some Europe in America finally?

Difference, no indifference.

America:
Speak, then think, what about poets, who first write and then think.
Today I was the only white man on the bus.
Could we please have some America in Europe finally?

Is there any indifference?

Bericht uit Queens, New York

Het dubbele gezicht, de januskop: je wilt tegelijkertijd strijdige dingen. Vanaf het dak van Empire State Building kijk ik naar het reusachtige gebit van de stad: er ontbreken twee kiezen. Boren en hijskranen van de onzichtbare tandarts bewerken Ground Zero, de nulde grond. Ramp en poëzie reiken elkaar de hand. Is dit land het einde of het begin? Opnieuw is het geen of-of. Godsdiensten, pedagogen, politici, tv-kijkers doen alsof. Toen mensen uit het WTC sprongen, viel er kleingeld uit hun zakken. Vermoedelijk is dit detail de kern. Ik omhels Wislawa Szymborska, die hierover een gedicht schreef, hoewel ze een hekel heeft aan politiek. Een hekel hebben aan politiek is poëzie. Poëzie is daarom de meest politieke houding die er bestaat.

Bericht uit Moab (Utah)

Vanochtend struilt de dooiende rivier uit de Sangre-de-Cristobergen recht naar het zuiden. Ik wacht haar op. Zij voedt het dal met tonnen water en trekt een spoor van slib, dat later, vanmiddag, onder de brandende zon, verandert in ribbels en stof: de uitgedroogde hand van de bejaarde aarde. Nog later komen wervelwinden het zand ophopen tot hoge witte duinen. Het is heet tot in oktober, schorpioenen en reuzenhagedissen jagen de herten op. Op de grootste hoogvlakte ter wereld raken alle elementen, die door de oerknal in een perpetuum mobile zijn gebracht, elkaar - de seizoenen figureren als de vier temperamenten. Ik wacht tot zij nieuw leven voortbrengen. Geen gloed is te heet, geen hagel te hard, de sneeuw en het rulle zand verbranden gelijkmatig je voeten. De kroon op het werk is de dondersteen, mijn geliefkoosde ramp, mooier dan alle andere (mijn vader noemde hem fulguriet): de bliksem slaat in in het zand en maakt buizen van glas, het meest feilloze, met de lengte van een zwaard en de holte van een schede, tegelijk mannelijk en vrouwelijk. Wie is 's avonds moe? De aarde of ik? Mijn deken is de koude in het midden van een zomernacht. 

Bericht uit Durango (Colorado) (2)

Een deel van mijn leven speelt zich af in de eeuwigheid. Hoezeer men mij ook kooit, die vrijheid pakken ze me niet af. Het is de smaak van de nocturne, onder de voorwaarde dat de hele wereld slaapt, en ik voeg me bij waakhonden, motten en wasberen op een patio onder een bruine lamp in een Amerikaanse provinciestad met een sixpack Pinstripe en een halve pint whisky, en het gelukzalige licht van de Melkweg boven de besneeuwde berggraat stelt me gerust. Vergeet de oorlogen, de leugens, de afgronden. Op straat laten de cups met hun argusogen me eindelijk met rust. Misschien schrijf ik gedichten, of ik droom van de billen van de cowgirl in de snookerbar, of ik luister naar de aanrollende donder.