Sergej Loznitsa maakte een documentaire film over de Blokkade van Leningrad. Hij staat op youtube in 7 delen. De rauwe realiteit van een bezette stad, zonder muziek, zonder woorden.
Start hier: http://www.youtube.com/watch?v=y4RdjV28qYY of typ Blokada Leningrada.
In mijn roman BLOEDGETUIGEN, waaraan ik momenteel werk, confronteer ik 3 personages met de lezer: de bezetter, de verdediger en het slachtoffer. Ik probeer voor elk personage sympathie te voelen, of noem het empathie, zoals een acteur dit doet als hij een rol moet spelen. Mijn grootste sympathie gaat op dit moment uit naar het slachtoffer, een vrouw in het bezette Leningrad, die alle mogelijke ellende meemaakt. Als je denkt: dit is het ergste, erger kan het niet, is het eigenlijk pas begonnen.

Sint-Petersburg, vlak na de oorlog.
Maar het is tegelijk volop negentiende-eeuws, verwoest.
En het is hedendaags.
Ik schrijf een hoofdstuk over de zogenaamde blokkade van Leningrad, de 900 dagen durende bezetting door het leger van Hitler. Alles gezien vanuit het perspectief van deze gemeenschappelijke woning, waarin op een bepaald moment vijftig mensen woonden.

Schrijvend bevind ik me in deze ruimte en in de tijd die duidelijk door het beeld gesuggereerd wordt.

Studiemateriaal voor "Bloedgetuigen"

-Een schrijver in oorlog, door Vasili Grossman
-Ivans oorlog, door Catherine Merridale
-Het hof van de rode tsaar, door Simon Montefiore
-Fotoboeken, gevonden op de boekenmarkt op het Spui in Amsterdam, over het Oostfront

Het werk van Dmitri Sjostakovitsj neemt me helemaal in beslag. Het vertelt hetzelfde verhaal als wat ik wil zeggen in "Bloedgetuigen", zowel de bijna naieve filmtracks als het serieuze werk. Sjostakovitsj raakt me diep in mijn ziel, hij raakt mijn boek diep in zijn ziel.