Over utopie

Poëzie heeft vele armen. Er zou een vangarm naar het schoonheidsideaal kunnen leiden. Niet de vulgaire dwingelandij in de vorm van propaganda voor anorexia, waar veel reclameboodschappen op lijken, maar de utopie die misschien wel groter is dan de som van alle idealen die wij bij elkaar dromen. Na de verbrokkeling van ideologie en godsdienst - maar wie weet slaagt een gestoorde geest er ooit nog wel in om met die brokstukken een nieuwe kathedraal te bouwen, met alle desastreuze gevolgen vandien - is de poëzie (vergeten, jawel, maar niet dood) het nieuwe streven. Ik bezocht ooit plaatsen waar verschillende valwinden tegen elkaar opbotsen en een draaikolk van lucht teweegbrengen. In het oog van die kolk heerst betrekkelijke rust, al blijft het uitkijken. Laten we de hierboven beschreven poëzie noemen: een draaikolk van utopieën. Is er menselijk leven mogelijk in het oog van een storm? Die vraagt klinkt als: is er leven mogelijk in de hut van Chaplin, die half boven een afgrond hangt terwijl de clown vrolijk heen en weer loopt? We hebben niet te kiezen. De poëzie is een zwak maar waardevol reddingsmiddel.