Claudio Magris in "Donau, biografie van een rivier":
Wij zijn allemaal opgevoed met het idee dat de Wereldgeest zich bevindt in de grote bataljons, en we zouden van Herder moeten leren, haar ook daar op te merken waar ze nog sluimert of in haar prilste jeugd verkeert - of schijnt te verkeren; misschien zullen wij nooit echt veilig zijn voordat we, bijna aan de lijve, hebben ervaren dat voor elke natie haar eigen uur zal aanbreken en dat er geen hogere of lagere beschavingen zijn in absolute zin, maar dat het een kwestie is van opeenvolging van seizoenen en bloeiperioden. Leven en lezen betekent: die 'geschiedenis van de menselijke ziel' in alle tijden en alle landen overdenken die Herder wilde achterhalen via de lotgevallen van de wereldliteratuur, zonder het idee van een eeuwige universaliteit van deze ziel op te offeren, maar ook zonder de minste van die zo verschillende, gevarieerde vormen op te offeren aan één enkel model, dat juist door die vormen tot leven is gekomen; zijn liefde voor de volmaakte vormschoonheid bij de Grieken bracht niet mee dat hij feestliederen van de Letten ging minachten.