Emil Cioran in Geschiedenis en utopie

‘Ik wil de Balkanvolkeren niet verdedigen, maar ik wil ook hun verdiensten niet verzwijgen. Die verheerlijking van de verwoesting, van de innerlijke wanorde, van een wereld die veel weg heeft van een bordeel in vlammen, die sardonische blik op volbrachte of toekomstige cataclysmen, die zuurheid, dat zalige nietsdoen van aan slapeloosheid lijdende mensen of moordenaars. De enige primitieven in Europa geven haar misschien een prikkel en zij zal dat onmiskenbaar opvatten als een ultieme vernedering. Want als het zuidoosten uitsluitend monstruositeit zou zijn, waarom krijg je dan bij het verlaten ervan en het hierheen richten van je schreden het gevoel van een, zij het heerlijke, val in het luchtledige.’ Emil Cioran in Geschiedenis en utopie.