Berichten uit de Krim (2)

De onnavolgbare kitsch van het orkest van de sovjetmarine, in al zijn glorie te bewonderen in een aftands theatertje in Sebastopol, tussen de monumenten van eeuwenlange oorlogen: ik hou ervan. Het is paradoxaal, tegelijk ernst en spot. Op de gecraquelleerde glans van de sovjettijd, die de wanden van de zaal weerspiegelt, heeft men een nieuwe lak gespoten, de lak van de ongegeneerde kwetsbaarheid. Kitsch is nooit vrijblijvend. Maar wees voorzichtig! De uitvoerders van de kitsch weten namelijk nog niet welke meester ze dienen. Ze verkeren tot nader order in de waan dat het de ernst is. Als de poëzie ergens een kartelige, vochtige onderkant heeft, dan is het hier.