Alles zal worden vergeten. Het enige wat overblijft is de mensheid, die gelukkig is geworden door de misdaden die niet langer bestaan.
Wat is naar de schaal van de tijd gemeten belangrijker: een toekomst die daadwerkelijk dichterbij komt of een verleden dat steeds verder wegzinkt en waar goed en kwaad in een even grote hoeveelheid in verdwijnen, als in de opening van een smeltkroes? En welke troost bestaat er voor iemand die zijn dierbaren heeft verloren?'
(Dmitri Lichatsjov, zelfverklaard 'hoogleraar Melancholieke Filologie' in de jaren 20 in de Sovjet-Unie)

Fragment uit mijn roman Bloedgetuigen (verschijnt maart 2011)

Omdat een volk meer waard is dan een enkeling, marcheer ik dwars door het moeras naar het doel: Europa’s vrijheid, het einde van alle oorlogen. Wat is een mens? Kun je hem uitdraaien zoals het licht? We voeren oorlog tegen onszelf. Soms keert de rust weer en spelen we vrede, zoals we als kind oorlogje speelden. We juichen gedempt. Duizenden sterven, maar miljoenen zullen worden gered. Wij, Vlamingen, zijn binnenvetters, zuurpruimen, boeren die hun tong hebben ingeslikt. We toosten en zingen gedempt. Een soldatenziel is vervaardigd uit talrijke ingrediënten, maar doodsverachting is het belangrijkste. De vijand ruikt het verlies van doodsverachting op grote afstand. Hij snelt erop af en geeft het wat het wil: een langzaam, definitief lijden, zodat de soldatenziel zich opeens herinnert waarom de dood zo verachtelijk is.

Elke dag breek ik alles af wat ik de vorige dag heb opgebouwd. Mijn roman Bloedgetuigen is een prachtig sprookje, een Bildungsroman, een ideeënboek, een filosofisch traktaat, een dichtbundel, een verzameling waanzinnige getuigenissen, een feest, een hel, iets waarmee je gaat slapen en weer opstaat, iets wat je vervloekt en omhelst... Ik probeer 4 verhalen met elkaar te vervlechten... Het duizelt me. Eminente, eloquente denkers beloven me hun steun. Misschien zijn wanhoop en onwetendheid (en hun lieftalliger zusjes hunker en nieuwsgierigheid) wel de drijfveer om zo'n boek te schrijven. Een boek moet alles bevatten. Ik denk na over een merkwaardige uitspraak: ik bestudeer het verleden niet, ik leef in het verleden. Straks word ik wakker: sommigen zijn er al niet meer, ik moet me haasten.

Ik werk aan mijn roman over het Oostfront.

Ik vind foto's over het getto van Lublin.
Zie:
http://www.tnn.pl/Photos_documenting_life_in_the_Lublin_Ghetto,2622.html
Prachtige beelden.
Ik luister naar chansons van Justyna Steczkowska over Lublin.
In de Joodse kroegen van Lublin hangen de portretten van Bruno Schulz en Isaak Singer.

Mijn dichtbundel "Geheimen van Grzimek" is zopas verschenen bij Meulenhoff/Manteau.
Deze bundel bevat gedichten, die ontstaan zijn tijdens mijn reizen door Oost-Europa, het Midden Oosten en Amerika.

Sergej Loznitsa maakte een documentaire film over de Blokkade van Leningrad. Hij staat op youtube in 7 delen. De rauwe realiteit van een bezette stad, zonder muziek, zonder woorden.
Start hier: http://www.youtube.com/watch?v=y4RdjV28qYY of typ Blokada Leningrada.
In mijn roman BLOEDGETUIGEN, waaraan ik momenteel werk, confronteer ik 3 personages met de lezer: de bezetter, de verdediger en het slachtoffer. Ik probeer voor elk personage sympathie te voelen, of noem het empathie, zoals een acteur dit doet als hij een rol moet spelen. Mijn grootste sympathie gaat op dit moment uit naar het slachtoffer, een vrouw in het bezette Leningrad, die alle mogelijke ellende meemaakt. Als je denkt: dit is het ergste, erger kan het niet, is het eigenlijk pas begonnen.