Over reislust en verliefde nostalgie

Het aarzelende begin van het voorjaar dat de winter doorprikt met die al zo vaak ervaren hoop.
Het moment om af te reizen.
De schuine aarde verwijdert zich.
Je bevindt je niet langer in de ruimte maar in de tijd.
Slapen, in de ban van de beelden.
Het moment om weg te gaan.
Reizen zorgt voor gewaarwordingen die maken dat je jezelf ontstijgt.
Je zit op het dak van de wereld.
Alles lijkt erop te wijzen dat de wereld zojuist geboren is.
De aardkorst lijkt te schommelen.
Ochtendlijke uren waarin het bewustzijn broos is, nooit word je wakker zonder je bewust te zijn van het contrast tussen de manier waarop je je nachten in angst en je dagen in euforie doorbrengt.
Als je wakker wordt is het of er een hardnekkige illusie aan diggelen gaat, of er een vreselijke waarheid wordt onthuld.