Bericht uit Odessa

In Odessa vloeien alle landen samen. Odessa is alles wat ik zoek: tegelijk antiek en bruisend, modern, kosmopolitisch; door en door Slavisch, maar evenzeer Europees, joods, Oosters, Grieks; tegelijk heel oud en heel jong; gettoblasters en loeiharde rockconcerten, maar ook Italiaanse opera en een schrijver op elke hoek van de straat; kranige oude vrouwen en jonge verleidsters; een traditie van banditisme, maar banditisme met een beleefdheidscode en met elegantie; opera en cabaret; revolutionairen en behoudsgezinden; muitende matrozen en trotse tsarina’s; melkboeren uit de kolchozen van de steppe op de oever van de limans, maar ook de chicste boetieks; fier, oorverdovend klokgelui, maar ook bruiloften in krochten onder eeuwenoude, wonderen brengende iconen; Tsjernihivske bier, maar ook droge champagne, gemaakt van druiven op de eeuwig zonnige vlakte. Het is een stad waarin ik op elk moment van haar geschiedenis als een gretige zwerver even zou willen verblijven, om haar telkens met pijn in het hart te verlaten. Van alle steden in de Oost-Slavische wereld is dit de mooiste. Alleen Sint-Petersburg is een geduchte concurrent, maar Odessa is minder behaagziek en vooral veel warmer. Anatoli, rond als een chef-kok uit een Brussels restaurant, is een geboren Odessiet en spreekt vloeiend Italiaans, omdat hij vaak in Italië kwam, maar de poëzie van Odessa gaat voor hem zelfs boven elke Italiaanse stad. Zijn buik is zo rond als die van de sprookjesdichter Ivan Krylov.