In de oksel van Zuidoost-Europa, Volosko (Opatija, Kroatië). Vakantie, maar tegelijk kan ik het niet laten naar de sporen van de recente Balkanoorlog te zoeken. Logeer in het huis van een Bosniër die in Kroatië, in het voormalige Habsburgse kuuroordengebied, fortuin gemaakt heeft. Gisteren was er concurrentie tussen een plaatselijke rockband op het strand en mijn Bosnische huisbaas. Ik denk na over de identiteit van de Belg. Verdiep me in de details van Vlaamse soldaten aan het Oostfront in de Tweede Wereldoorlog. Vind overal parallellen. Denk na over mijn gesprekken met Frank Westerman over het verschil tussen fictie en non-fictie. Ik zit nu helemaal in fictie. Het laat me niet los. Dankzij fictie kan ik afdalen, onjuist zijn, irrationeel zijn, liegen. Hoe meer ik lieg, hoe meer de verbeelding haar werk doet, hoe meer de waarheid aan het licht komt. Die paradox jaag ik na. Ik ga een ongelooflijk verscheurend boek schrijven. Er zal een scheidslijn dwars door mijn lichaam lopen, en ik ga die lijn koesteren.