Vandaag 3 contracten ontvangen van mijn uitgever. Voor elk van de 3 delen van Het vloekhout één. Het eerste deel verschijnt in het voorjaar 2013.

Voortdurend proberen te verwoorden wat het centrale thema is, waar je met het boek heen wilt, waarom je dit boek wilt schrijven. Twijfel is een van de belangrijkste gevoelens. Twijfel maakt elke keuze scherper. Het is nooit goed genoeg. Eén woord van een ander mens, een songtekst, een tv-programma etc kan alles op de helling zetten. Er moet een verband zijn - voor jezelf - tussen het journaal en het boek. Zo'n verband is makkelijk te verzinnen, maar zorg ervoor dat het duurzaam is, dat het ook morgen, volgende maand en over enkele jaren blijft bestaan.

De worsteling met het pessimisme. Aanwijzingen legio. Maar kiert de hoop? De daad van het schrijven zelf is een hoopvolle daad. Wat niet hoopvol is, daar begin ik niet aan. Mijn roman gaat over crises, over catastrofes, of althans over het idee dat er een totale ondergang zal komen. Hij gaat over de neergaande lijnen in de geschiedenis. Wie voor een crisis staat, ziet niet wat daarop zal volgen. Er volgt altijd iets. Wacht af, er gebeurt altijd iets. De neergaande lijn is fascinerend. Maar waarom heb ik het niet tevens over de opgaande lijn? Vandaag heb ik een manier gevonden om dat te doen. De achterliggende gedachte is: stel dat een mens meer dan 1 leven heeft. Niks religieus, gewoon een literaire hypothese. Op die manier kun je - als 'ik', als auteur, als eeuwige passant - verschillende personages ontmoeten (in verschillende tijden) die toch allemaal dezelfde zijn. Een personage duikt op een gegeven moment onder in de golven van de tijd, en kijk, even later (een dag, een jaar, een eeuw) komt hij weer tevoorschijn. Is hij dezelfde? Ja. Nee. Dit zal een van de belangrijkste motieven zijn in het 3de deel van Het vloekhout. En dat 3de deel zal verwijzen naar het 1ste deel (dat ik bijna af heb) en het 2de deel (waarvan ik alleen nog maar een schema heb).